به گزارش ایبنا؛ در سال‌های گذشته، نرخ رشد نقدینگی بالا یکی از معضلات اصلی اقتصاد کشور محسوب می‌شد و بسیاری از کارشناسان اقتصادی هشدار داده بودند که تداوم نرخ رشد نقدینگی بالا، اقتصاد کشور را در ورطه ابرتورم می‌اندازد. این متغیر اقتصادی در پایان سال ۱۳۹۹ به رقم ۴۰.۶درصد رسیده بود و در پایان مهرماه سال ۱۴۰۰ نیز رقم ۳۱.۱درصد را تجربه کرده بود اما با تمرکز دولت سیزدهم بر کاهش نرخ رشد نقدینگی، این شاخص طی یک روند نزولی در پایان سال۱۴۰۱ به ۳۱.۱درصد رسید.
بانک مرکزی در سال۱۴۰۱هدف‌گذاری خود برای نرخ رشد نقدینگی را ۳۰ درصد اعلام کرده بود که رقم نهایی در این سال، با میزان هدف‌گذاری فاصله اندکی داشت. در سال ۱۴۰۲ اما کنترل رشد نقدینگی با شدت بیشتری پیگیری شد. بانک مرکزی در این سال برنامه کنترل مقداری رشد ترازنامه بانک‌ها و افزایش نسبت کفایت سرمایه بانک‌های ناتراز را در قالب بخشی از بسته سیاستی تثبیت اقتصادی با جدیت دنبال کرد. در اثر این اقدامات، نرخ رشد نقدینگی در پایان اسفندماه۱۴۰۲ با کاهش ۱۶.۵ واحد درصدی نسبت به ابتدای دولت سیزدهم به رقم ۲۴.۳ درصد رسید که کمترین میزان این شاخص در پنج سال گذشته را نشان می‌دهد.
بررسی تحولات بلندمدت نرخ رشد نقدینگی در اقتصاد ایران نیز نشان می‌دهد که نرخ رشد نقدینگی در پایان اسفندماه۱۴۰۲نسبت به متوسط ۲۰ساله و ۲۵ساله این شاخص میزان کمتری را نشان می‌دهد. در بازه زمانی ۲۰ ساله ۱۴۰۲-۱۳۸۲ متوسط رشد بلندمدت نقدینگی ۲۸.۵ درصد است که نشان می‌دهد رشد محقق شده ۴.۲ درصد کمتر از متوسط بلندمدت۲۰ساله است. در بازه بلند مدت حدود ۲۵ ساله ۱۴۰۲-۱۳۷۸ نیز متوسط رشد بلندمدت نقدینگی ۲۸.۲ درصد است که نشان می‌دهد رشد محقق شده ۳.۹ درصد کمتر از متوسط بلندمدت ۲۵ ساله است.
این آمار در حالی به دست آمده که بانک مرکزی هدف‌گذاری خود برای نرخ رشد نقدینگی درسال۱۴۰۲ را ۲۵ درصد اعلام کرده بود؛ بنابراین سیاست‌گذار پولی کشور نه‌فقط به اهداف ازپیش تعیین‌شده خود رسیده، بلکه در کنترل متغیرهای پولی حتی بهتر از هدف‌گذاری خود نیز عمل کرده است.
روزنامه جام جم
